ای خاک وطن بر تو عزیزی بسپردیم
کو عاشق بوی تو و روی قربا بود
پیوسته به لب ذکر حسین (ع) داشت دمادم
دلداده آن پادشه کربوبلا بود
هنگام محرم سر و سودای دگرداشت
در ماتم اولاد علی (ع) غرق عزا بود

*****
آهسته فرو بسته شد او را زجهان چشم
چشمی که پر از عاطفه و لطف و صفا بود
بنگر چه عزیزان همه رفتند یکایک
آگه به یقین روز دگر نوبت ما بود.

سلام بر این روزها روزهای پنجشنبه و جمعه که روز یاد اموات است

مادرم از شبی که از کنارم رفتی ندیدنت مرا آزار میدهد

وگرنه همیشه و همه جا با منی حضورت را حس میکنم از اون موقع بیشتر خدارو حس میکنم حالا میفهمم که خدا چطوری تمام اعمال و رفتارمان را زیر نظر دارد از وقتی که هر گوشه ی خانه که می روم و هر کاری میکنم با خودم زمزمه میکنم که مادر مرا می بینی ؟!

آری مادرم تو از من دور نیستی

تو چون همیشه دلواپس و نگرانی تو مثل همیشه

برایمان دعا می کنید

تو مثل همیشه برای ما اشک می ریزی

حتی برای روزهایی که بر تو گذاشت

عجب دنیای بی وفائی

همه ی عمرت زحمت کشیدی

غصه خوردی و به پای ما چون شمع سوختی!

اگر چیزی از این دنیا دستگیرت نشد ولی وقتی از مردم میشنوم چگونه برایشان مادری کردی و مشکلاتشون و حل کردی و اینکه همه از تو به خوبی یاد میکنند

خوشحالم که عاقبت دنیای دیگرت ختم به خیر است

اینکه اعمالت از پاکی و نجابتت حتی در سن پیری

و اخلاق خوشت بهترین توشه ایست که بر جا گذاشتی تو میدانستی این دنیا و زرق و برقش فانیست هرگزتمام رنگهای این دنیا را با اعتقادات با ایمانت با حجابت با عشق به ائمه عوض نکردی سختیها را به جان خریدی مردانه جنگیدی با همه چیز و همه کس

حال می فهمی که چه قدر این کارهایی که کردی برای آن سرای باقی به درد بخور بوده!

من متعجبم از کسانی که برای نفس کشیدن و آسایش و راحتی و خوشگذرانی در این دنیا از هیچ کاری دریغ نمی کنند.آیا نمی دانند لذات و خوشیهای این دنیا فانیست؟!

مادرم تو مایه ی افتخارمی

بازم هم برای این دخترت دعا کن

دعا کن عاقبت به خیر گردد

دعا کن چون تو ایمانش پایدار بماند

دعا کن پایم نلغزد

دعا کن همچنان مایه ی افتخار تو بمانم

برایم همان تسبیح ذکرت را بچرخان!

حالا با افتخار بیشتر به این چادر و حجاب افتخار میکنم

تو که یاد دادی تمام زیبائیهای خودم برای خودم و حلالم باشد!

هر بار که می پوشم و بر خیابانها گذر می کنم و مردم و مرا می بینند آنان که نمی شناسند از کسانی که می شناسند می پرسند:

این کیست و وقتی مرا معرفی می کنند باز به داشتن مادری چون تو افتخار می کنم

همیشه میگم شیری که به من دادی حلالمه مادر!

با همه افتخار دلتنگت می شوم

برایت صدقه میندازم

قرآن می خوونم!

و گاهی قطره ای اشک دلتنگی می ریزم

خداحافظ مادرم

تمامی عشقم...!!!

تو را با ذکر صلواتی و فاتحه ای به روح بلند و نورانیت امروز میهمان می کنم!

اللهم صل علی محمد(ص) و آل محمد(ص) و عجل فرجهم

نوشته هایم دیگر بوی احساس نمیدهند

دیگر دست ودلم به نوشتن نمی رود

دلم برای مادرم تنگ گشته ولیک هرگز او به خوابم هم نمی آید!

در این چند روز جدائی سعی کردم او را رها سازم

یاد و خاطرش را ز ذهنم پاک سازم دلم برای خودم هم می سوزد

که گاه بی تابم و گاه از سنگم

بگو چه کنم ای شکسته دل تو شاید زپیش پایم بسازی راه

بوی خوشش را از لباسهایش شستم ولی باز بویش درون سینه استشمام است

هر چه را از دیدگان محو کرده و میکنم هر آنچه در گوشه گوشه است بیاد آرد اورا

نگاه پر سوز و آه پدر! اشکهای بعد نماز و قرآنش !

دلتنگی و بهانه ههای تکراری خدا!چه زود مادر را ز پیش ما بردی!

اشک و بغضم را هر آنچه خواستم کنم زندانی

هر چه خواستم از سینه ام کنم بیرون

نشد و آتش زده بر سینه گرمای آغوش مادرم که چه قدر سرد بود!

تو ای که مرا درک میکنی شعار یا حرف یا واقعا حسّ است

تو چه میدانی از فراق و دوری ما

تو چه میدانی از این عشق جگّر سوز

تو چه میدانی از التهاب قلبی که به امید وصال می طپید

آری به لحظه رسیدن بوی من(فرزند)مادرم گشت آسوده

که این دردانه مرغ آسوده رسید به منزل و خود شد پر پر

نه طبع شعر داشتم و نه شاعرانه می سرودم ولی به وقت رفتنش او نیز مرا شاعرانه رها کرد و رفت!

شد آن مرغی که گفته بود به وقت نبودم میگشت پر پر!

به وقت رسیدن به مشهد دلها قلب مادرم آه

مــــــــــادر

قلب معشوق من مادر ز طپیدن با زایستاد

به ایستگاه راه آهنم که رسید گامهای این نازنین دختر

چرا مادرم صبر نکرد به وصال چشمانش هم برسم

رسیدم رسیدم اما دیر!

زمانی که خاله ام صمیمانه او را با آب سرد و گرم می شست!

و ناله ها سر داد که او تنها کنار پسرش جان داد!

مادرم میدانستم جدائی و حرمان در این لحظه برای هردومان چه قدر سخت است از خدا خواسته بودیم این لحظه(پرکشیدنرا)هرگز هر دومان نبینیم

به لحظه جدائیت از من یادت هست گفتی:

برو خوش بگذرد عزیزم!

عجب خوش گذشتنی بود جانم!

جانم به لب آمد که کاش بار دیگر تو را منتظر خویش میدیدم!

کاش بار دیگرم می گفتی نرو که برگشتی مرا به روی سنگ غسالخانه میبینی

مثل روزها و سالهای پیش که مانع رفتنم میگشتی ولی یادم است ای مادر

به وقت رفتن کربلای حسین(ع)هرگز به من چنین سخن آسوده نگفتی مادر!

ولی مگرم اینبار هم مسافر مشهد کربلا بودم؟!

به گمانم اینبار خودت راهی دیار عشق حسین(ع) بودی

چه خوب شد پروازت در این محرم حسین(ع)چون عاشقانه میدمت!

وقتی بر سر سجاده ات نشستم دیدم پارچه های سبز رسیده از حرمش که با چه ضرافتی خودت باا نگشتانت کوک عشق زدی که هرگز از آن دور نشود وقتی آخرین لباس بر تنت را میبردمش که بشویم

دیدم به سوراخ یکی از دکمه ها پارچه ای را که از کربلا برایت سوغات شفا آورده بودند

گریستم و گفتم چه عشقی مادر! که به لحظه ی جان دادن تو را حسابی گل چیدند

چرا که عاشق حسین بودی شیرم دادی با گریه های در روضه اش!

روحت شاد! 

یا حسین!

محرم آمد وهنگام قصست
عزا وماتم مولا حسین است

یک حاجت باشدم تنها به دنیا
یکی مرگی که در راه حسین است